اشعار

از من نـدیـده است کـسی بی‌پـنـاه‌تـر            روزم شده است از شب تیره سیاه‌تر

دست مرا بگیر که از خود فراری‌ام            راضی نـشو بـبـیـنی‌ام ازاین تـبـاه‌تر

در بساطم باز چیزی نیست، آهم را نگاه           قطـره‌های شرم، در ابرِ نگـاهم را نگاه

این زمستان هم گذشت؛ از برفِ پیری بگذریم!           روسپیدان را ببین؛ روی سیاهم را نگاه

از همه خسته شدم، خستگی‌ام را در کن           مضطرم، لطف کن و فکر مَنِ مضطر کن

بی‌پـنـاهم به جز این خـانه پـناهـم ندهند           من پنـاهـنـده شـدم بر تو مرا در بر کن

چـشمـم از آسـتانت غیر از کـرم ندیده            ای آیـۀ مـحـبت، از تـو به مـا رسـیـده

از خـانۀ کـریـمان خـالی نـرفـته دستی            سـائل نـشد پـشـیـمـان از مـنّت‌ کـشـیده

با خود درون آینه‌ها گـفت و گوت بود            دیـدار خـود در آیـنـه راز مگـوت بود

هیهات از سکوت و هیاهوی بی‌صدات            فریاد از این صدا که پُر از های و هوت بود!

زبان برای بیان از تو گرچه الکـن بود           سکـوتِ آیـنـه‌ها محـو از تو گـفتن بود!

به جستجـوی تو از خود چه دور افتادم           و آیـه آیـه وجـود تـو در خـودِ من بـود

مرا به ابـر، به باران، به آفـتاب ببخش           مرا به مـاهی لـرزان کـنار آب ببخـش

دلــم زبــانـهٔ آتـش، دلــم خــرابـهٔ شــام           مرا به خاطـر این خـانهٔ خـراب ببخش

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم           چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

دلم با عشق، خویشاوندی دیرینه‌ای دارد           از آغاز جهان، از عهد آدم دوستت دارم

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟           رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه           خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

هـمینکه نـالـه زدم عـفّـوکَ دلم وا شد            نیـایـش تو دلِ مـرده را مـسـیـحـا شـد
هر آنکه دور شد از فیضِ تو دلش مرده است            هر آنکه پیشِ تو برگشته زود احیا شد

بـاری نـدارد عـمـرم، استغـفـار دارد            بسکـه گـنـه کـاری‌ام اسـتـمـرار دارد
من آن خطا کارم فرو رفته در عصیان            من آن بـدم که در گُـنه اصـرار دارد

آمـدم تا از گـناهـم پـرده بـردارم خـدا            کوله بارم‌ معصیت یعنی گرفتارم خدا
عطر یادت گم شده در صحن کردارم خدا            بازهم این بنـدۀ بـد؛ باز سـربـارم خدا

مـویم سـفـید گـشـته و رویـم سـیاه شد            رویم سـیاه هر چه که شد از گـناه شد

سـرمـایـۀ جـوانـی‌ام ارزان فـروخـتـم            طی شد جـوانی من و عـمرم تـباه شد

از خطا هر لحظه سنگین کرده بار خویش را            خرج دنیا می‌کنم دار و ندار خویش را
بسکه با توبه شکستن روزگارم سر شده            پیش حق از دست دادم اعتبار خویش را

حـال بـکـاء و دیـدۀ گـریـانـمـان بـده            بغـض مـدام و اشک فـراوانـمان بده

این چشم‌ها که بوی شهادت نمی‌دهد            چـشـمی شبـیه چـشم شهیـدانـمان بده

جز تو کـسی ز حالِ زارم خـبر ندارد            چون من کسی برای تو دردسر ندارد
جز تو کسی به رویم در وا نکرده هرشب            جز خـانۀ تو جایی این دربه در ندارد

دوری از آغوش تو جز دردسر چیزی نداشت            جادۀ بی‌عشق تو غیر از خطر چیزی نداشت

لذّت عصیان گذشت و ذلّت آن مانده است            معصیت جز بار حسرت بیشتر چیزی نداشت

مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی            ز چشمانت انداخت این بددهانی

تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم            تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی

تا ببـیـنم رحـمت پـروردگار خویش را           می‌شمارم باز جـرم بی‌شمار خویش را

روز و شب فرقی ندارد پیش من چون با گناه           تیره کـردم آسـمان روزگـار خویش را

لـبـریز اشتـباهم با اشک و سوز و آه            آمد به الـتـمـاس تو این عـبد روسیـاه

مـحـتـاج یـک نـگـاه رئـوفـانـۀ تــوأم            دارد تـمـام زنـدگـی‌ام مـی‌شـود تـبــاه